Psychiater / psychotherapeut
Mensen zijn verschillend, ook in de mate waarin zij kwetsbaar zijn om verslaafd te worden. Die kwetsbaarheid is ten dele genetisch bepaald maar voor een groot deel verworven. Heel wat zeer diverse factoren spelen een rol. Anderzijds zijn er ook beschermende factoren.
Het gebruik zelf veroorzaakt daarenboven veranderingen in de hersenen waardoor men extra kwetsbaar wordt voor herval.
Cannabis wordt al sinds duizenden jaren gebruikt voor allerlei lichamelijke en psychische klachten. Het wetenschappelijk onderzoek hiernaar staat nog in de kinderschoenen, o.m. omwille van het illegale statuut van dit product. Nu meer en meer staten in de VS cannabis toelaten, zal het ook eenvoudiger zijn om hierop onderzoek te verrichten.
Voor enkele aandoeningen is er wel al bewijs; voor vele is het effect nog niet bewezen maar ook nog niet tegen gesproken.
PRESENTATIE 3
Net zoals andere psychische en gedragsstoornissen rust er op verslaving een negatief stigma. Dat is vroeger nog erger geweest. Tot in de 19de eeuw werden mensen met alcoholproblemen, net zoals mensen met psychose, epilepsie of mentale handicap opgesloten en geketend.
De evolutie van de wetenschap heeft een meer menselijke aanpak met zich meegebracht, die echter vaak nog zeer paternalistisch was. Verslaving blijft bij uitstek een pathologie die onmacht en frustratie bij de omgeving en de hulpverleners opwekt. Nochtans helpt het inzicht dat we gekregen hebben dankzij de kennis van de neurobiologie om effectiever met de problematiek om te gaan.
PRESENTATIE 4
Het blijft voor veel mensen binnen en buiten de geestelijke gezondheidszorg een bron van discussie: is ADHD een stoornis of gewoon een variant. Is verslaving een stoornis of gewoon een gebrek aan wilskracht. En kan je een diagnose van ADHD wel stellen bij iemand met verslaving ? Er zijn via wetenschappelijk onderzoek best al heel wat antwoorden op deze vragen die ons kunnen helpen om deze problematieken adequaat te behandelen.
PRESENTATIE 5
Er is nogal wat kritiek geformuleerd op de psychiatrische diagnostiek en vooral op het classificeersysteem DSM-5. Die kritiek komt wel altijd uit dezelfde, ideologisch geïnspireerde hoek. Alsof het benoemen van de symptomen en syndromen patiënten minder mens zou maken. Intussen is er veel wetenschappelijk onderzoek dat de psychiatrische diagnostiek ondersteunt en blijken onze behandelingen minstens zo effectief te zijn als die in de somatische geneeskunde. Een duidelijke stellingname is hier op zijn plaats !